Η παράσταση «Στη μοναξιά της τσιμεντένιας ζούγκλας» της ομάδας «Μικρή Βιομηχανική» παρουσιάζεται στο Θέατρο Τόπος Αλλού [Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη].
Ένα πρωτότυπο κείμενο για την αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να συντονιστεί με την εποχή, το περιβάλλον, τους γύρω και τον εαυτό του.
Ιστορίες άλλοτε πραγματικές που συναντώνται καθημερινά στη ζούγκλα της Αθήνας, κι άλλοτε καθαρή μυθοπλασία. Παράδοξες, σουρεαλιστικές, συγκινητικές, προσπαθώντας πάντα να αποτυπώσουν τον παραλογισμό της σύγχρονης πραγματικότητας.
Το κείμενο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Αλέξανδρος Τσίτσος που, επίσης ερμηνεύει, μαζί με τη Βιολέττα Σταύρακα· μιλήσαμε μαζί του.
Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για να γράψετε το συγκεκριμένο θεατρικό;
«Ένα από τα πρώτα στοιχεία που πρέπει να προβληματίσει έναν νέο δημιουργό κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του αναζήτησης είναι το “μοντέλο δουλειάς” που θα ακολουθήσει. Δεν ήθελα να καταφύγω σε κάποιο ήδη υπάρχον κείμενο, για να το “πειράξω”, “διαστρεβλώσω” ή ακόμα και να το “υποτάξω” να υπηρετήσει τους προβληματισμούς και τις ιδέες μου. Η ανάγκη της κατασκευής ενός πρωτότυπου κειμένου ήταν από την αρχή δεδομένη. Δεν έχω καιρό που ήρθα στην Αθήνα. Αυτή η μεγαλούπολη, διαφέρει πολύ από τις μικρές πόλεις της επαρχίας όπου ζούσα κι εργαζόμουν τα τελευταία χρόνια. Η Αθήνα μου μοιάζει ακόμα και τώρα σαν ζούγκλα. Αλλά πώς κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με ένα τέτοιο θηρίο; Το πρωτότυπο κείμενο δεν πρέπει να έχει την τάση να υπηρετεί τον δημιουργό, αλλά το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Τι συμβαίνει, όμως, όταν ο δημιουργός του δεν γνωρίζει το κοινό του; Οι νέοι δημιουργοί τείνουμε, συνεχώς, να υπάρχουμε στη σκηνή σχεδόν αυνανιστικά, οπλισμένοι μόνο με το θράσος και την αυτοπεποίθηση της ηλικίας μας. Ξεχνούμε αυτόν που μας παρακολουθεί. Αλλάζουμε ρόλους, προσωπεία εντός κι εκτός σκηνής γιατί ανυπομονούμε να ακουστούμε, χωρίς, φοβάμαι, να έχουμε τίποτα ουσιαστικό να πούμε. Αυτή είναι και η λειτουργία, η “μηχανική” της παράστασής μου. Η διαρκής πάλη του ανθρώπου, εκμεταλλευόμενος όλα τα μέσα να γίνει ορατός. Γιατί ο αόρατος άνθρωπος είναι ένας μόνος άνθρωπος».
Οι ήρωές σας, ο Τζέρι και η Γκιτλ, που ζουν σε μια μεγαλούπολη, συναντούν ο ένας τον άλλο για να δώσουν τέλος στην αιώνια μοναξιά τους. Τι τους φέρνει κοντά;
«Ο Τζέρι είναι ένας ανίδεος, χαζός -ή αθώος μάλλον, καουμπόι από τη βαρετή επαρχία της Νεμπράσκα. Έρχεται στη μεγαλούπολη της Αθήνας/Νέας Υόρκης, με ανοιχτές τις κεραίες του σε κάθε ερέθισμα. Τα πάντα του είναι πρωτόγνωρα. Μοιάζει και πράττει σαν ένα νεογέννητο μωρό. Κι αυτό είναι που γοητεύει την Γκιτλ, μια κοπέλα γέννημα της τσιμεντένιας ζούγκλας. Η Γκιτλ τον φέρνει συνεχώς σε επαφή με τα θηρία που την κατοικούν, είναι το κάλεσμά του για περιπέτεια κι ο αθώος Τζέρι Ράιαν δεν μπορεί να το αγνοήσει».
Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος δυσκολεύεται να συντονιστεί με την εποχή, το περιβάλλον, τους γύρω αλλά και τον εαυτό του; Και πώς στέκεται ο αστός μπροστά στον παραλογισμό της σύγχρονης πραγματικότητας;
«Τα “μοντέλα” που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να κερδίσουν την ευτυχία τους έχουν αλλάξει. Σήμερα, καλούμαστε να αφιερώσουμε μεγάλο χρόνο της ημέρας για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών μας. Προσπερνάμε ανθρώπους στα πεζοδρόμια. Όλοι δουλεύουμε για τη συντήρηση του καπιταλιστικού συστήματος, και τις ώρες ξεκούρασης το σύστημα μας βομβαρδίζει με κάθε είδους ναρκωτικά για να δεσμεύσει και τις “ελεύθερες” ώρες μας. Υπάρχουν μέρες που γεγονότα που συνταράσουν ολόκληρο τον πλανήτη δεν φτάνουν καν στα αυτιά μας. Το σύστημα εκπέμπει συχνότητες, αν δεν συντονιστείς, θα σε αφανίσει. Αν δεν συντονιστείς στην συχνότητα του διπλανού σου, ε δεν τρέχει και κάτι τώρα πια… Αυτές είναι ιδέες ρομαντικές, δεν φέρνουν κέρδος στο σύστημα, για αυτό και τις δολοφονεί από νωρίς».
Εσείς, σαν νέος άνθρωπος και καλλιτέχνης, πώς βιώνετε όλον αυτόν τον παραλογισμό;
«“Δεν μπορείς να καταλάβεις το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι και δεν μπορείς να καταλάβεις έναν μοναχικό άνθρωπο, αν δεν είσαι μόνος”. Η τέχνη έχει τη δύναμη να μας φέρνει κοντά. Αλλά ποιοι παράγουν τέχνη; Αυτοί που έχουν την οικονομική ευχέρεια και στην καλύτερη των περιπτώσεων, ίσως, να φέρουν και κάποια πνευματική καλλιέργεια. Για να αποκτήσουν, όμως, το ένα ή και τα δύο, θα πρέπει να έχουν επενδύσει σε χρόνο. Πιστέψτε με, η διαδικασία με την οποία εκπαιδεύεται ένας νέος καλλιτέχνης σήμερα και κυνηγά τα όνειρά του, είναι πάρα πολύ βαρετή. Απάνθρωπα βαρετή. Σου φορά παρωπίδες και το βλέμμα σου μαθαίνει να κοιτά μόνο τις εξελίξεις και τη ζωή των ανθρώπων του κλειστού καλλιτεχνικού κυκλώματος. Έτσι, καταλήγεις φτωχός σε εμπειρίες. Τι εμπειρίες να φέρεις στη σκηνή; Εμπειρίες ζωής έχει η καθαρίστρια, ο μεταλλεργάτης, ο οικοδόμος κι η δασκάλα. Αλλά αυτοί δεν είναι καλλιτέχνες. Δεν διαθέτουν ούτε τα μέσα, ούτε και τις τεχνικές για να δώσουν μορφή στην έκφρασή τους. Πώς να τους καταλάβουμε τότε;»
Τι συμβολίζουν τα θηρία στην παράστασή σας; Τι μαθήματα ζωής μπορούμε να πάρουμε από αυτά;
«Η παράσταση είναι μια παρέλαση θηρίων. Ο Τζέρι και η Γκιτλ, όμως, τα εκμεταλλεύονται πάλι για να μιλήσουν για τους εαυτούς τους. Αδυνατούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Τα θηρία είναι τα εργαλεία τους για να συντονιστούν. Αλλά και πάλι είναι θηρία που πηγάζουν από τα μέσα τους, δεν είναι πραγματικά. Αν μπορούσαμε να υποτάξουμε την υποκειμενικότητά μας και να ενστερνισθούμε αυτή του διπλανού μας ίσως και να μαθαίναμε κάτι για εμάς. Να μάθουμε δηλαδή τον εαυτό μας, κοιτώντας τους άλλους. Αυτό είναι το πείραμα των ηρώων και της ίδιας της παράστασης. Γινόμαστε μάρτυρες της επικής αποτυχίας τους. Αλλά τι μας διδάσκει αυτή η παταγώδης αποτυχία; Είναι ο άνθρωπος για πάντα καταδικασμένος σε αιώνια μοναξιά;»
Οι πόλεις προσφέρουν πολλές επιλογές, ενώ την ίδια στιγμή όλο και περισσότερος κόσμος αισθάνεται μόνος. Γιατί, θεωρείτε, συμβαίνει αυτό το παράδοξο;
«Η απάντηση είναι στην ερώτηση. Με τόσες επιλογές πώς να μην νιώθει μόνος ο σύγχρονος άνθρωπος; Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει καθημερινά με το άγχος των επιλογών. Το σύστημα θέλει καταναλωτές. Αν δεν καταναλώσεις επαρκώς δεν είσαι updated. Κι αν δεν είσαι updated πώς να μην νιώθεις μόνος».
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο σημείο στην Αθήνα; Και αν μπορούσατε ν’ αλλάξετε κάτι από αυτή τι θα ήταν και γιατί;
«Τα Εξάρχεια. Φτάνει πια με αυτή τη συνεχή κι αδιάκοπη παρουσία της αστυνομίας στην πλατεία. Είναι φριχτό να περνάς δίπλα από έναν δίμετρο γορίλλα με πανοπλία, όπλο και γκλοπ και που εξαιτίας μιας τυχαίας παρεξήγησης μπορεί με μια κίνησή του να σβήσει την ύπαρξή σου για πάντα. Είναι κι οξύθυμοι αυτοί. Αν δεν είχαν έμφυτη τη ικανότητα να δέρνουν δεν θα είχαν αυτό το πόστο. Αφήστε που είναι εξαιρετικά κακόγουστο θέαμα».
Ταυτότητα Παράστασης
«Στη μοναξιά της τσιμεντένιας ζούγκλας»
Συντελεστές
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Τσίτσος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Γεωργίου
Σκηνικό – Κοστούμια: Αφροδίτη Βραχοπούλου
Πρωτότυπη μουσική: Βιολέττα Σταύρακα, Zemra
Σχεδιασμός φωτισμών: Ευσταθία Δρακονταειδή
Σχεδιασμός αφίσας: Αριάδνη Μιχαηλάρη
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Παραγωγή: «Βιομηχανική»
Παίζουν: Αλέξανδρος Τσίτσος, Βιολέττα Σταύρακα
naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου