Μεγάλες αντιδράσεις έχει προκαλέσει σε πολιτικούς και δημοσιογράφους, η πληροφορία ότι η δημοσιογράφος του iefimerida Σοφία Γιαννακά, κλήθηκε για απολογία στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ γιατί τόλμησε να γράψει άρθρο για τη Μαρία Καρυστιανού!!! Σημειώνεται ότι το άρθρο δεν περιείχε τίποτα το προσβλητικό ή το ακραίο, απλώς σχολίαζε την "πολιτική δραστηριότητα" της προέδρου του συλλόγου των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών.
Η αψυχολόγητη απόφαση του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ που συνιστά πράξη λογοκρισίας, προκάλεσε έναν ορυμαγδό αντιδράσεων, πόσο μάλλον που το σκεπτικό της απόφασης είναι περίπου ότι η κ. Γιαννακά, τόλμησε να διαφωνήσει με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις αντιλήψεις των περισσοτέρων… Στο σκεπτικό της η ΕΣΗΕΑ, όπως το εξηγεί η ίδια η Σοφία Γιαννακά σε άρθρο της υπό τον τίτλο "Στο Πειθαρχικό γιατί ''άγγιξα'' την Καρυστιανού", την εγκαλεί γιατί όπως αναφέρεται, δεν λαμβάνει υπόψιν της ''την γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων''".
Η Σοφία Γιαννακά απαντά: "Αποστολή του δημοσιογράφου δεν είναι να ταυτίζεται με το κλίμα της ''γενικής κοινωνικής απαίτησης''. Αλλά να το αναλύει και αναλόγως να το συμμερίζεται ή και να διαφωνεί. Δουλειά του είναι να ερμηνεύει τα μεγάφωνα της εκάστοτε πλατείας και όχι a priori να τα δικαιώνει".
Η Σοφία Γιαννακά τονίζει ακόμη: "Διατύπωσα την άποψή μου χωρίς ξυλόλια, πολιτικές καταδίκες και δίκες προθέσεων. Σε αντίθεση με ορισμένους οπαδούς της άλλης άποψης, οι οποίοι αναπαράγουν συνειδητά έωλες ''αποκαλύψεις'' και δικάζουν στα πρωτοσέλιδα. Χωρίς καμία ενόχληση από την ΕΣΗΕΑ".
Ν. Χατζηνικολάου: Λάθος η παραπομπή Γιαννακά
Ο εκδότης-δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου, ο οποίος είναι πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΙΗΕΑ), σε ανάρτησή του κάνει λόγο για λανθασμένη ενέργεια από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, καθώς δίνει την αίσθηση ότι επιχειρείται έμμεση λογοκρισία. Σημειώνει δε ότι θα εισηγηθεί την έκδοση ανακοίνωσης υπέρ της Σοφίας Γιαννακά στην ΕΗΙΕΑ.
Η ανάρτηση Χατζηνικολάου: "Η παραπομπή της Σοφίας Γιαννακά στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ για άρθρο, με το οποίο εξέφρασε -με ευγένεια και ευπρέπεια- τις απόψεις της, αποτελεί κατά τη γνώμη μου λανθασμένη ενέργεια, που δίνει την αίσθηση ότι επιχειρείται έμμεση λογοκρισία. Θα εισηγηθώ στην ΕΙΗΕΑ, με την ιδιότητα του Προέδρου της, την έκδοση ανακοίνωσης υπέρ της. #ΜετηνΓιαννακά".
Π. Μαρινάκης: Έχουμε καθήκον να προστατεύουμε τους δημοσιογράφους να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους
Σε ανάρτησή του στα social media, ο υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης στηλίτευσε την επιλογή να κληθεί στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ η δημοσιογράφος επειδή έγραψε τη γνώμη της. Η ανάρτηση του Παύλου Μαρινάκη:
"Σε μια περίοδο που η διάδοση ψεμάτων με σκοπό την παραπλάνηση της κοινής γνώμης και οι προσωπικές επιθέσεις και συκοφαντίες πολλαπλασιάστηκαν, κάποιοι αποφάσισαν να ζητήσουν από το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ να καλέσει για εξηγήσεις τη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά για ένα άρθρο γνώμης στο iefimerida.gr. Στη χώρα μας είναι κατοχυρωμένη η ελευθερία του Τύπου. Κράτος, Πολιτεία, Δικαιοσύνη έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε να προστατεύουμε τους δημοσιογράφους να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους, εφόσον δεν περιέχουν ύβρεις, ακρότητες και συκοφαντικές διατυπώσεις, ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι με τις απόψεις τους αυτές".
Την υπόθεση σχολίασε και ο εκδότης της Απογευματινής Γιάννης Κουρτάκης:
Μετά το σκεπτικό που οδηγεί στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ την Σοφία Γιαννακά, νομίζω ότι θα αποτελεί τιμή για ένα κανονικό δημοσιογράφο να τον απολογείται επειδή γράφει ελεύθερα. Προφανώς οι συνδικαλιστές της δημοσιογραφίας ονειρεύονται μια άλλου είδους δημοσιογραφία.
Αυτή που υποκλίνεται στις πλατείες, στην επαναστατικότητα της Καρυστιανού και σε κάθε τρελό που κυκλοφορεί εν Ελλάδι. Όσο και να μην το επιθυμούν εκεί στην ΕΣΗΕΑ τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι κρίνονται και επιδοκιμάζονται από τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές, τους ακροατές και τους επισκέπτες τους. Και το Iefimerida που ίδρυσε ο Χρήστος Ραπτης και διευθύνει εδώ και χρόνια η Γιαννακά, πέρασε από την πρώτη στιγμή με άριστα τις εξετάσεις που έδωσε, αφού ήταν και παραμένει πρωταγωνιστής στην έγκυρη ενημέρωση.
Μαρία Καρυστιανού: Μήπως το έχει παρακάνει;
Το άρθρο της Σοφίας Γιαννακά στο iefimerida:
Πρώτα τα αυτονόητα: Η αδιανόητη απώλεια του παιδιού για μια μάνα (ή έναν πατέρα) ξεπερνά κάθε ανθρώπινη εμπειρία. Ο κόσμος καταρρέει, η φυσική τάξη πραγμάτων ανατρέπεται. Ειδικά όταν ο γονιός σκέφτεται ότι η απώλεια δεν ήταν μοιραία, αλλά μπορούσε να αποφευχθεί. Τότε το πένθος των συγγενών γίνεται θυμός, μετατρέπεται σε συλλογικό βίωμα και καταγράφεται ως πάνδημη απαίτηση για δικαιοσύνη. Και ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους.
Αυτό συνέβη για τα Τέμπη. Δικαιούμαστε όμως να αναρωτηθούμε: Γιατί δεν συνέβη κάτι παρόμοιο σε άλλες πρόσφατες τραγωδίες, όπως ήταν το Μάτι με 104 νεκρούς; Εκεί δεν γνωρίσαμε ποτέ πραγματικά τις μάνες που έχασαν συζύγους και παιδιά. Το πένθος έμεινε προσωπική τους υπόθεση, κανείς συγγενής δεν βγήκε στον δρόμο. Ελάχιστοι παρακολούθησαν τη δίκη, που κράτησε έξι χρόνια. Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι οι συγγενείς των θυμάτων νιώθουν αδικημένοι από τις ποινές που επιβλήθηκαν. Δεν προσκάλεσαν ωστόσο ποτέ σε συλλαλητήρια. Γιατί; Διότι η Αριστερά (επί των ημερών της οποίας έγινε η τραγωδία) έχει αποκλειστικά την τέχνη να εργαλειοποιεί και να μεγιστοποιεί τις ευθύνες των αντιπάλων της και να αποσιωπά τις δικές της. Ξέρει να καταλογίζει "εγκλήματα" μόνο στους άλλους και να αποσύρεται από τη σκηνή όταν αυτά αφορούν την ίδια. Κινητοποιεί τα πλήθη και οξύνει τα πάθη μόνο όταν έχουν το αντίπαλο πολιτικό χρώμα. Για παράδειγμα, η Δικαιοσύνη -κατά την Αριστερά- είναι αξιέπαινη όταν αθωώνει τη Ρένα Δούρου για τους νεκρούς στη Μάνδρα, και ανίκανη ή διαβλητή όταν καταπιάνεται με τα Τέμπη.
Πρόκειται σαφώς για μια αφηγηματική υπεροπλία. Στην τραγωδία των Τεμπών η Αριστερά ανέδειξε τη μορφή της Μαρίας Καρυστιανού σε αρχέτυπο μητρικού πένθους. Την αγκάλιασε και τη μετέτρεψε σε σύμβολο αντίστασης, όπως έκανε με τη μητέρα του Παύλου Φύσσα. Προσωποποίησε την οργή και την απώλεια. Η Μαρία Καρυστιανού έγινε σύμβολο, μετατρέποντας τον θυμό της σε ερωτήματα με πολιτική απήχηση. Έγινε η μητέρα των Τεμπών. Πρόσφατα ηγήθηκε μιας τεράστιας πανελλαδικής κινητοποίησης, που δεν δίστασε να αξιοποιήσει τη φράση της τραγωδίας "Δεν έχω οξυγόνο".
Όσο όμως οι αποκαλύψεις για τα Τέμπη περιπλέκονται και οι θεωρίες συνωμοσίας συγχέονται με τα αληθινά περιστατικά, τόσο αντιλαμβανόμαστε ότι το αίτημα για δικαιοσύνη δεν είναι ακηδεμόνευτο, έχει πολιτική κατεύθυνση. Το κίνημα των Τεμπών δεν χρεώνει στην κυβέρνηση απλώς την καθυστέρηση της δίκης. Παρεμβαίνει ανοιχτά στην πολιτική διαδικασία. Την περασμένη Τρίτη η κ. Καρυστιανού ζήτησε αλλαγή του εφέτη ανακριτή και ανήρτησε τη φωτογραφία του βορά στο Διαδίκτυο. Την Τετάρτη ζήτησε από τα κόμματα να εκκενώσουν την Ολομέλεια της Βουλής στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ίδιο βράδυ μέλη του Ρουβίκωνα έκαναν έφοδο με τρικάκια στην οικία του Κώστα Τασούλα. Κάπως έτσι οδηγούμαστε από το αίτημα για διαλεύκανση, στον πολιτικό ανταγωνισμό. Οι ακραίες φωνές παίρνουν προτεραιότητα, τα λογικά επιχειρήματα υποχωρούν και οι όποιες αποδείξεις στιγματίζονται ως "συγκάλυψη".
Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι παράγοντες να πολιτικοποιήσουν κάθε πτυχή της τραγωδίας των Τεμπών και να ρίξουν λάδι στη φωτιά με συνθήματα και ρητορικές υπερβολές ("δολοφόνοι", "έγκλημα", "συγκάλυψη"). Βλέπουν τη μεγάλη ευκαιρία να ανατρέψουν τις πολιτικές ισορροπίες. Ακόμη και ο κ. Τσίπρας, ξεχνώντας την τραγωδία στο Μάτι, αποφάνθηκε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός ενορχήστρωσε συγκάλυψη για να διατηρηθεί στην εξουσία. Πολλοί επιθυμούν η υποψία της συγκάλυψης να εμπεδωθεί ως βεβαιότητα: "Κάποιος" -κατά προτίμηση ο Μητσοτάκης προσωπικά- αλλά και συλλήβδην οι πρόεδροι της Βουλής, οι δικαστές, η κυβερνητική πλειοψηφία, "συγκαλύπτουν", κατηγορία χωρίς αποδείξεις. Η αλήθεια δείχνει πλέον τόσο απαξιωμένη έννοια, ώστε οι φήμες δεν χρειάζονται στοιχεία πριν μεταδοθούν και εξαπλωθούν.
Πλέον τα γεγονότα ωχριούν, οι αμφιβολίες γεννούν τέρατα και κρίση εμπιστοσύνης. Ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι η αμαξοστοιχία μετέφερε λαμαρίνες και όχι ξυλόλιο, δεν έχει σημασία. Κάτι μας κρύβουν. Κάποιον ισχυρό προστατεύουν. Για την αντιπολίτευση, σημασία έχει να μείνει ζωντανή η υποψία πως κάτι συγκαλύπτεται. Γιατί αυτή είναι η ιδανική πρώτη καύσιμη ύλη για να παραγάγει σαν πυρκαγιά το επιθυμητό πολιτικό αποτέλεσμα.
Συμπέρασμα: Φυσικά, σκύψαμε όλοι το κεφάλι στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, πριν καν το ζητήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Όμως, όταν το πένθος γίνεται εργαλείο πολιτικό, τότε δικαιολογημένα πληθαίνουν οι απορίες για τα κίνητρα και τις επιδιώξεις.
Και μια διαπίστωση: Η αφορμή (και όχι η αιτία) της τραγωδίας ήταν ένα ανθρώπινο λάθος, το οποίο κοντεύει να ξεχαστεί. Ένας ακατάλληλος σταθμάρχης αγνόησε τις διαδικασίες και έβαλε τα δύο τρένα στην ίδια γραμμή, χωρίς να το αντιληφθεί για 12 λεπτά. Όμως, ο ΟΣΕ είναι ένα εμβληματικό κρατικό απομεινάρι της πελατειακής Ελλάδας και η Αριστερά ποτέ δεν θα βάλει μαζί του. Και η κυβέρνηση; Καμία μεταρρύθμιση δεν είναι γνωστή για τον ΟΣΕ, από τα Τέμπη και μετά. Οι αρμόδιοι τηρούν σιγή ασυρμάτου για την αναδόμησή του. Η Hellenic Train, που έκοβε εισιτήρια για διαδρομές που δεν ήταν ασφαλείς, παραμένει ανέγγιχτη. Έχει, επομένως, ευθύνες η κυβέρνηση για την ενίσχυση της καχυποψίας και την τροφοδότηση των θεωριών συνωμοσίας. Στο κλίμα δυσπιστίας έβαλε το χεράκι της.
thetoc.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου