Οι όρκες φαίνεται να χρησιμοποιούν τα δελφίνια ως ανιχνευτές σε μια απροσδόκητη στρατηγική συνεργατικής αναζήτησης τροφής.
Όρκες και δελφίνια παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά να συνεργάζονται ως ομάδα για να κυνηγήσουν σολομούς στα ανοικτά της ακτής της Βρετανικής Κολομβίας στον Καναδά σύμφωνα με νέα έρευνα που υποδηλώνει μια συνεργατική σχέση μεταξύ των δύο θαλάσσιων θηλαστικών. Εξαιτίας του ονόματος που δόθηκε στις όρκες στα αγγλικά (killer whales δηλ. φάλαινες δολοφόνοι) αλλά και του μεγέθους τους οι περισσότεροι θεωρούν ότι πρόκειται για ένα είδος φάλαινας όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για το μεγαλύτερο είδος ωκεάνιων δελφινιών.
Η έρευνα που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Scientific Reports» δείχνει ότι οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πληθυσμών όρκας και των δελφινιών του βόρειου Ειρηνικού δεν είναι απλώς τυχαίες συναντήσεις κατά την αναζήτηση τροφής.
Εκτενής τεκμηρίωση, συμπεριλαμβανομένων πλάνων από drone, ακουστικών καταγραφών και υποβρύχιου υλικού οδήγησε επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας, Πανεπιστημίου Dalhousie του Καναδά, του Ινστιτούτου Leibniz στη Γερμανία και του Ινστιτούτου Hakai του Καναδά στο συμπέρασμα ότι τα δύο είδη συνεργάζονται ως ομάδα.
«Οι όρκες είναι κορυφαίοι ειδικοί στο κυνήγι σολομού. Είναι εξαιρετικά εξειδικευμένες και ικανές. Το να τις βλέπουμε να ακολουθούν τα δελφίνια σαν να ήταν οι αρχηγοί ήταν πραγματικά συναρπαστικό» αναφέρει η Σάρα Φόρτιουν θαλάσσια επιστήμονας του Πανεπιστημίου Dalhousie και κύρια συγγραφέας της μελέτης.
Οι όρκες του βόρειου Ατλαντικού τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με σολομούς Chinook. Τα δελφίνια δεν μπορούν να κυνηγήσουν σολομό, ο οποίος είναι πολύ μεγάλος γι’ αυτά και συνήθως προτιμούν να κυνηγούν ρέγκες. Είχε παρατηρηθεί στο παρελθόν δελφίνια να κινούνται κοντά σε όρκες χωρίς ωστόσο να έχει διαπιστωθεί κάποια αλληλεπίδραση.
Το βιντεοληπτικό υλικό δείχνει τα δελφίνια τα οποία οι ερευνητές θεωρούν ότι λειτουργούσαν ως ανιχνευτές να σκίζουν αβίαστα τα ήρεμα νερά του Ειρηνικού κυνηγώντας σολομούς που μπορούν να φτάσουν σχεδόν το ένα μέτρο σε μήκος. Οι όρκες ακολουθούσαν σε κοντινή απόσταση και σε δεδομένη στιγμή εξαπέλυαν την επίθεση.
Όταν οι όρκες έπιαναν τη λεία τους τη διαμέλιζαν στην επιφάνεια για να τη μοιραστούν με άλλες όρκες ενώ τα δελφίνια έτρωγαν τα υπολείμματα.
Οι όρκες που συνήθως προστατεύουν επιθετικά τη λεία τους φαίνεται στις εικόνες να μην ενοχλούνται από την παρουσία των δελφινιών.
Η εξήγηση
Οι ερευνητές εξέτασαν πολλαπλές εξηγήσεις για την εγγύτητα των δελφινιών και την απουσία επιθετικότητας από τις όρκες. Μια θεωρία πρότεινε ότι τα δελφίνια αναζητούν προστασία από τις όρκες δεδομένου ότι οι όρκες του βόρειου Ατλαντικού σε αντίθεση με άλλα είδη όρκας δεν κυνηγούν ή αποφεύγουν τα δελφίνια.
Μια άλλη θεωρία ήταν ότι τα δελφίνια ωφελούνται από τη μείωση της αντίστασης καθώς «σερφάρουν» στο κύμα που δημιουργούν οι όρκες. Η ομάδα εξέτασε επίσης την πιθανότητα τα δελφίνια να λειτουργούν παρασιτικά κλέβοντας κομμάτια τροφής από τις όρκες. «Αν τα δελφίνια ήταν παράσιτα, εκεί απλώς για δωρεάν γεύμα, οι φάλαινες θα ήταν πιθανό να δείξουν επιθετικότητα για να τα απομακρύνουν ή οι ίδιες οι όρκες να έφευγαν για να τραφούν αλλού. Δεν είδαμε όμως ενδείξεις τέτοιας συμπεριφοράς. Και αυτό μας εξέπληξε» λέει η Φόρτιουν.
Έτσι, οι ερευνητές κατέληξαν στη πιο δελεαστική εξήγηση: τα δύο αρπακτικά συνεργάζονται. «Οι όρκες προσανατολίζονταν ώστε να ακολουθούν τα δελφίνια. Τα δελφίνια φαίνονταν να έχουν ρόλο ηγεσίας», είπε η Φόρτιουν. Για καλύτερη μελέτη της συμπεριφοράς τρία μέλη της ομάδας προσέγγισαν τις όρκες με μια μικρή βάρκα και τοποθέτησαν ετικέτες με κάμερες μέσω ενός μεγάλου κονταριού από ανθρακονήματα.
Οι κάμερες κατέγραψαν βίντεο, ήχους, στοιχεία κατάδυσης και ηχοεντοπισμού, προσφέροντας σπάνια εικόνα από πάνω από 30 μέτρα βάθος. Επειδή τα δελφίνια ήταν πολύ κοντά, τα ηχογραφικά δεδομένα συχνά κατέγραψαν ήχους και από τα δύο είδη.
«Συχνά βλέπαμε ένα εναλλασσόμενο μοτίβο όπου η όρκα έκανε ηχοεντοπισμό, μετά υπήρχε σιωπή, και έπειτα ακούγαμε τα κλικ ηχοεντοπισμού των δελφινιών. Πρέπει να ήταν αρκετά κοντά για να τα καταγράψει το υδρόφωνο και αυτό γεννά το ερώτημα: ακούν άραγε η μία το είδος της άλλης;» εξηγεί η Φόρτιουν.
Η ωφέλεια
Η ταυτόχρονη χρήση ηχοεντοπισμού μπορεί να αυξάνει το «ακουστικό πεδίο όρασης», δεδομένου ότι οι όρκες έχουν μεγάλο εύρος εντοπισμού ψαριών. Η ομάδα είπε ότι χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να καθοριστεί σε ποιο βαθμό επωφελούνται και τα δύο είδη.
«Είναι κάτι που ωφελεί και δελφίνια και όρκες; Γίνονται οι όρκες πιο επιτυχημένες στο κυνήγι όταν κυνηγούν μαζί με δελφίνια;» διερωτήθηκε η Φόρτιουν.
Η μελέτη επαναπροσδιορίζει επίσης την κατανόησή μας για το τι μπορούν να κάνουν οι όρκες και τα δελφίνια, γνωστά και τα δύο για την ευφυΐα τους.
«Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι οι όρκες έχουν ισχυρό πολιτισμό, ότι είναι πολύ κοινωνικές και έχουν εξειδικευμένες στρατηγικές κυνηγιού. Όμως όταν έρχεται η ώρα του κυνηγιού σολομού, συνήθως λειτουργούν μόνες. Το να τις βλέπουμε να συνεργάζονται πιθανότατα με άλλο είδος δείχνει πόσο προσαρμοστικές είναι» καταλήγει η Φόρτιουν.
Naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου