Γιώργος Δημητριάδης: «…η αισιοδοξία φυτρώνει πάντα, κάθε πρωί, μαζί με τον ήλιο, άσχετα αν, στο δειλινό…»

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
gkoul@naftemporiki.gr

Ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής Γιώργος Δημητριάδης επιστρέφει - συνοδευόμενος πάντα από το γκρουπ του, τους Μικρούς Ήρωες - με το single «Η σκουριά», που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και εμπεριέχεται στον νέο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Τίποτα κακό δεν θυμάμαι». Μας μιλά γι’ αυτήν τη δισκογραφική δουλειά αλλά και για τη σημερινή Ελλάδα.

Ποιο είναι το ύφος του νέου σας άλμπουμ;

Το διατρέχουν ιστορίες πάθους, απόγνωσης, αλλά και αισιοδοξίας, πείσματος για ζωή και προσωπικών βιωμάτων. Ο ήχος της δουλειάς έχει αέρα, ταξίδι, νύχτα, συγκίνηση και συναίσθημα. Με τον Κώστα Παρίσση που είχε τα ηνία της παραγωγής και, φυσικά, με την μπάντα μου, τους Μικρούς Ήρωες, προσπαθήσαμε - και το πετύχαμε - να κάνουμε έναν δίσκο με έναν ήχο λιτό και ατμοσφαιρικό.

Περιγράψτε μας το χρονικό της δημιουργίας του.

Ξεκινήσαμε, πέρυσι, τέλη Νοεμβρίου, και τελειώσαμε τέλη Μαΐου, φέτος. Ο δίσκος, βέβαια, ουσιαστικά, είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν, στο μυαλό μου και στο δωμάτιό μου, όπου έγραφα τα νέα κομμάτια.

Για τι μιλάει το single «Η σκουριά»;

Για τους δύο μας εαυτούς. Ο ένας θέλει να φύγει. Ο άλλος, πάλι, θέλει να γυρίσει. Αυτοί οι δύο εναλλάσσονται μέσα μας. Μία σύγκρουση μαζί και μία πάλη, όπου, στο ταξίδι της ζωής, τελικά αυτοί οι δύο γίνονται ένα. Όσο μακριά και να πας, η ρίζα ποτέ δεν ξεριζώνεται.

Πώς αισθάνεστε για τη σημερινή Ελλάδα;

Εκτός τόπου και χρόνου. Αίσθησις ψευδής ως ζωής σε άλλον πλανήτη. Μαγική σκέψη και συνωμοσιολογία. Λυσσαλέα αντίδραση στην προσαρμογή στον 21ο αιώνα. Είμαι απαισιόδοξος, έχοντας ανάγκη για κάποια αισιοδοξία, σε τόπο που δεν μου το επιτρέπει.  Ωστόσο, οφείλω στον εαυτό μου να τρέφω, κόντρα στον καιρό, μία ελπίδα.

Τι μας έφερε σε αυτό το σημείο;

Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα περισσότερα.

Πώς μπορούμε να πετάξουμε από πάνω μας αυτήν τη «σκουριά»;

Με την αυτογνωσία και, κατά συνέπεια, με τον ορθό λόγο. Ιδιότητες που, τώρα μόλις, αρχίσαμε - μερικοί εξ ημών - να αντιλαμβανόμαστε. Είθε να γίνουμε περισσότεροι.

Υπάρχει χώρος για αισιοδοξία;

Η αισιοδοξία είναι ένα πράγμα αυθαίρετο, μία ελευθερία, με την έννοια της αντίστασης απέναντι στη μιζέρια, την πνευματική κυρίως. Ακριβώς επειδή, σαν προσωπικότητα, είμαι απαισιόδοξος, βλέποντας κιόλας το σισσύφειό μας πηγαινέλα μέσα στην Ιστορία μας, η αισιοδοξία φυτρώνει πάντα, κάθε πρωί, μαζί με τον ήλιο, άσχετα αν, στο δειλινό, πάλι μαζί με τον ήλιο, δύει κι αυτή.

naftemporiki.gr