Είναι η βασίλισσα της επιτραπέζιας αντισφαίρισης στις ΗΠΑ, 6 φορές πρωταθλήτρια στη χώρα της και 4 φορές Ολυμπιονίκης.
Σε ηλικία 28 ετών, η γεννημένη στην Καλιφόρνια, Λίλι Ζανγκ, είναι στο απόγειο της καριέρας της και ονειρεύεται τη στιγμή που θα διεκδικήσει ακόμη ένα μετάλλιο, μπροστά στους συμπατριώτες της, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, το 2028.
Οι γονείς της είναι λιγότερο ενθουσιασμένοι με την προοπτική αυτή. «Πάντα προσπαθούσαμε να την πείσουμε να σταματήσει να παίζει», λέει η μητέρα της, Λίντα Λιου στη Wall Street Journal. «Θέλουμε απλά να βρει μία κανονική δουλειά». Όπως φαίνεται ούτε οι Ολυμπιονίκες δεν μπορούν να γλιτώσουν την γονεϊκή πίεση για τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό.
Μετάλλια ή δουλειά 09:00 – 17:00;
Είναι η… ολυμπιακή εκδοχή της συνηθισμένης σύγκρουσης ανάμεσα στα παιδιά που κυνηγούν μη συμβατικά όνειρα για την καριέρα τους γονείς που θέλουν την ασφάλεια μίας δουλείας 09:00 – 17:00.
Για κάθε Σιμόν Μπάιλς ή Μάικλ Φελπς που μπορούν να μετατρέψουν τα ολυμπιακά μετάλλια σε μία περιουσία, δεκάδες άλλοι αθλητές παλεύουν καθημερινά για διάκριση σε πολύ λιγότερο δημοφιλή αθλήματα, όπου δεν κάνουν ουρά οι χορηγοί.
Ταξιδεύουν μόνοι τους, σε οικονομική θέση, γυρίζοντας τον κόσμο από διοργάνωση σε διοργάνωση για πολύ ταπεινά χρηματικά βραβεία και χορηγίες. Ένα σερί από ήττες μπορεί μάλιστα να τους οδηγήσει σε τέτοια οικονομική πίεση, που να αναγκαστούν να τα παρατήσουν.
Ένα τραπέζι πινγκ πονγκ στο σαλόνι τους
Η ειρωνεία είναι πως η Λίντα Λιου και ο Μπομπ Ζανγκ ήταν εκείνοι που καλλιέργησαν το πάθος της κόρης τους για το πινγκ πονγκ. Μετανάστες από την Κίνα, ήθελαν το παιδί τους να ακολουθήσει ένα σπορ, που θα το συνδέει με την πατρίδα του. Έτσι στο διαμέρισμά τους στο Πάλο Άλτο, τοποθέτησαν ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ στο σαλόνι τους. «Λειτουργούσε και ως το τραπέζι στο οποίο δειπνούσαμε. Απλά του βάζαμε ένα τραπεζομάντηλο και καθόμασταν να φάμε». λέει η Λι Ζανγκ στην WSJ.
Σε ηλικία 10 ετών και έχοντας ήδη δείξει ότι διαθέτει εντυπωσιακό ταλέντο, άρχισε να περνάει τα καλοκαίρια στην Κίνα, κάνοντας προπονήσεις με ομάδες, που «τροφοδοτούν» την εθνική Κίνας. Της δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει τα προσόντα της και να μάθει το μυστικό εκείνο, που έχει χαρίσει στην Κίνα τα 32 από τα 38 χρυσά, από το 1988, όταν η επιτραπέζια αντισφαίριση έγινε ολυμπιακό άθλημα.
Οι Κινέζοι αθλητές προπονούνται έως και 9 ώρες ημερησίως – τέσσερις φορές περισσότερο από ό,τι η Ζανγκ στις ΗΠΑ. Αλλά για τους γονείς της, το πινγκ πονγκ ήταν επίσης μία ευκαιρία να ενισχύσει τις αιτήσεις της για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. «Αν έπαιζε στο ανώτατο επίπεδο, αυτό θα την βοηθούσε να μπει σε κάποια καλή σχολή», λέει η μητέρα της.
«Έφτασες στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Φτάνει»
Σε ηλικία 16 ετών διαγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. «Έφτασες έως τους Ολυμπιακούς, τώρα μπορείς να μπεις σε όποιο πανεπιστήμιο θέλεις και να εστιάσεις στις σπουδές σου» της είπαν, όπως αφηγείται στη WSJ.
Έφτασε πολύ κοντά στο παρατήσει το πινγκ πονγκ μετά το Λονδίνο. Αλλά ως πρωτοετής στο Berkley της Καλιφόρνια, ένιωθε ότι κάτι λείπει από τη ζωή της. Ήθελε να κάνει μία παύση από τις σπουδές και να προετοιμαστεί για τους επόμενους Θερινούς Αγώνες. Η μητέρα της ήταν αντίθετη. «Πήγες στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Φτάνει».
Η Λιου αναγνωρίζει ότι η στάση της αυτή πηγάζει από το χάσμα τόσο των γενεών όσο και της κουλτούρας. «Είμαστε παροδοσιακή Κινέζοι γονείς. Θέλουμε πάνω από όλα να εστιάσουμε στις σπουδές, θέλουμε να έχει μία δουλειά, να είναι ένα κανονικό κορίτσι», εξηγεί.
Το αμερικανικό όνειρο και το δικό της όνειρο
H προπονήτρια της Team USA, Τζουν Γκάο, λέει ότι η νοοτροπία αυτή έχει τερματίσει την αθλητική καριέρα και άλλων πολλά υποσχόμενων αθλητών του πινγκ πνγκ στις ΗΠΑ, που στο ανώτατο επίπεδο είναι στην πλειονότητά τους ασιατικής καταγωγής. «Πολλοί Ασιάτες γονείς αναγκάζουν τα παιδιά τους μόλις περάσουν στο κολέγιο, να πουν αντίο στους αγώνες», λέει η Γκάο, που έχει κερδίσει αργυρό μετάλλιο για την Κίνα και άρχισε να προπονεί τις εθνικές ομάδες των ΗΠΑ πριν από 8 χρόνια.
Η Ζανγκ καταλαβαίνει γιατί οι γονείς της, και οι δύο εργαζόμενοι της Σίλικον Βάλεϊ, θέλουν να ακολουθήσει τα βήματά τους. «Είχαν μία δύσκολη ζωή εδώ και πάλεψαν πολύ για να κάνουν το αμερικανικό όνειρο πραγματικότητα». Αλλά εκείνη ξέρει ποιο είναι το δικό της όνειρο – ακόμη και εάν αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τις συνήθειες των Κινεζο-αμερικάνων. «Παίζω γιατί με κάνει ευτυχισμένη. Γιατί δεν θέλω σε 30 ή 40 χρόνια από τώρα να μετανιώσω το γεγονός ότι δεν το προσπάθησα».
naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου