Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
gkoul@naftemporiki.gr
«Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη», «Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» και «Μία κυρία των γραμμάτων» είναι οι τίτλοι των τριών έργων από τη συλλογή μονολόγων «Talking Heads» του δημοφιλούς Βρετανού συγγραφέα Άλαν Μπένετ που θα παρουσιάζονται στο Θέατρο 104, από τις 25 Οκτωβρίου [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
gkoul@naftemporiki.gr
«Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη», «Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» και «Μία κυρία των γραμμάτων» είναι οι τίτλοι των τριών έργων από τη συλλογή μονολόγων «Talking Heads» του δημοφιλούς Βρετανού συγγραφέα Άλαν Μπένετ που θα παρουσιάζονται στο Θέατρο 104, από τις 25 Οκτωβρίου [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
Η μετάφραση είναι του Ερρίκου Μπελιέ ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Βαγγέλης Παπαδάκης -μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις «Μια πορνογραφική σχέση» του Φιλίπ Μπλασμπάντ στο Από Μηχανής θέατρο και «Το Κτήνος στο Φεγγάρι» στο θέατρο Σημείο με τον Κώστα Αρζόγλου.
Οι μονόλογοι είναι ανθρώπων της μεσοαστικής ή μικροαστικής τάξης που, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο καθένας, βρίσκονται σε προσωπικό αδιέξοδο. Ένα σύγχρονο κοινωνικό μωσαϊκό.
Και τους τρεις ρόλους των έργων, τον μεσήλικα Γκράχαμ που ζει συντροφιά με την πληθωρική μητέρα του, την αλκοολική Σούζαν παντρεμένη με τον γόη εφημέριο της ενορίας και την μπριόζα Αϊρήν, ερμηνεύει η Πηνελόπη Σταυροπούλου. Μιλήσαμε μαζί της.
«Ίσως για τον Γκράχαμ να έχω να πω τα περισσότερα, με την έννοια ότι αυτός ήταν που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ώστε να πάρω την απόφαση να παίξω και τους άλλους δύο ρόλους. Η χειριστικότητα της μητέρας του, η διακριτικότητα του ίδιου και γενικά αυτό που συνέβαινε στη ζωή του με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με αυτόν τον ρόλο και να γίνω η φωνή του πάνω στη σκηνή».
«Η Σούζαν είναι η περίπτωση του ανθρώπου που ζει μία ζωή εγκλωβισμένη στα “πρέπει” και όχι σε αυτά που πραγματικά θα ήθελε. Αποτέλεσμα αυτής της φυλακής της είναι ο αλκοολισμός της. Είναι το φάρμακό της για να αντέξει μέσα στις επιλογές που έχει κάνει, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις προσδοκίες της».
«Κατ’ αρχάς έχω μοιραστεί την εμπειρία μου πέραν του βιβλίου μου σε ομιλία μου στο TEDx και σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι η Σούζαν δεν θα γίνει αφορμή να μπω στη συζήτηση αυτή. Είναι δύσκολο όταν κανείς πατάει το όνομά μου στο google, να πέφτει πάνω σε αυτό το θέμα. Για εμένα, είναι πιο εντυπωσιακό το ότι έπαιξα την Αγαύη στα 25 μου χρόνια. Άλλωστε, δεν έχω τίποτα άλλο κοινό με τη Σούζαν, καθώς δεν υπήρξα ποτέ συμβιβασμένη. Μπορώ, όμως, να καταλάβω τις αιτίες που την έχουν οδηγήσει να είναι αυτό που είναι».
«Η Αϊρήν είναι, ίσως, ο πιο ξεκάθαρα μοναχικός ρόλος από τους τρεις. Δεν κρύβεται πίσω από μια χειριστική μητέρα όπως ο Γκράχαμ ή πίσω από μία εξάρτηση όπως ο αλκοολισμός της Σούζαν. Στην κυριολεξία, το ενδιαφέρον και η προσφορά της για τους υπόλοιπους ανθρώπους της δίνουν λόγο ύπαρξης. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι κουτσομπόλα και αρκετά παρεμβατική. Πάντα, όμως, με τις καλύτερες προθέσεις».
«Οι τρεις αυτοί μονόλογοι έχουν κοινό πυρήνα τον άνθρωπο. Είναι ανθρωποκεντρικά έργα. Πρόκειται για ανθρώπους απομονωμένους που ζουν στο περιθώριο και προσπαθούν να βγουν από την προσωπική τους φυλακή. Κεντρικά θέματα στο έργο του Μπένετ είναι ο ρατσισμός, η σεξουαλικότητα, η θρησκεία κ.ά.. Ωστόσο, αυτά τα θέματα ο συγγραφέας τα κάνει να φαίνονται πάντα λιγότερο δραματικά, με δόσεις χιούμορ».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Παπαδάκη;
«Ο κύριος Παπαδάκης είναι για εμένα μία ήρεμη δύναμη. Αισθάνομαι πολύ τυχερή για την επιλογή και τη συνεργασία αυτή. Νιώθω ασφαλής κοντά του, ακόμα και όταν διαφωνούμε. Ως προς την σκηνοθεσία του, πιστεύω ότι είναι ακριβώς όπως και με το παίξιμο, συνεπώς θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Ωστόσο, αγκαλιάζουμε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο τους ήρωες, πάντα με ενδιαφέρον και αγάπη. Θέλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τις καλές τους πτυχές -κάτι που επιδιώκει πολύ έντονα ο κύριος Παπαδάκης να πετύχει με τη σκηνοθεσία του.
«Πρώτη μου έρχεται μια φράση της Αϊρήν, που με αυτή κλείνει τον μονόλογό της, αλλά δεν θα ήθελα να την προδώσω. Η αμέσως επόμενη της φράση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: “…Χάρη σε εσένα έγινε αυτό το έργο Αϊρήν’’. Αυτή η ράμπα είναι το μνημείο της σοφίας μου». Δεν είναι αλαζονεία αυτό που την κάνει να πει αυτή τη φράση, σε καμία περίπτωση. Είναι μια γυναίκα που ζει μόνη της και αυτό που της τονώνει τη ζωή και την καθημερινότητα είναι να παρεμβαίνει για να διορθώσει αυτά που εκείνη θεωρεί κακώς κείμενα της κοινωνίας. Τέλος, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω ακόμα μία φράση, αυτή τη φορά της Σούζαν της αλκοολικής: “Ποιος τολμάει να πει δημόσια ότι ο Θεός είναι κακόγουστος;”.
Τρεις χαρακτήρες, τρεις μονόλογοι που αποδίδονται, μάλιστα, και οι τρεις από εσάς. Ακούγεται δύσκολο! Έχει, όντως, για εσάς αυξημένο βαθμό ερμηνευτικής δυσκολίας;
«Ναι, έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας όλο αυτό. Στη διάρκεια των προβών ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο από όσο είχα φανταστεί. Η μεγάλη πρόκληση είναι φυσικά ο αντρικός ρόλος, που είναι ένας άλλος πλανήτης για εμένα».
Μια εικόνα της σύγχρονης καθημερινότητάς μας που σας χαλά τη διάθεση;
«Κάθε εικόνα που μέσα της εμπεριέχει τη σκληρότητα και την αδιαφορία προς πάσα κατεύθυνση».
«Η προσφορά με ανιδιοτέλεια, όπου κι αν απευθύνεται αυτή. Αν και έχω συνειδητοποιήσει πως ό, τι και αν κάνει κάποιος, στην ουσία δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια, γιατί επιστρέφει πίσω σε αυτόν, είτε καλυτερεύοντας τον χαρακτήρα του είτε διευρύνοντας τους ορίζοντές του».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης
Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Σκηνικά- Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Σχεδιασμός φώτων: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφίες Αφίσας: Τάσος Βρεττός
Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ξένια Φωτιάδου
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Διεύθυνση παραγωγής: Πηνελόπη Σταυροπούλου
Τους τρεις ρόλους ερμηνεύει η Πηνελόπη Σταυροπούλου.
naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου